Lieve jij,
Zonder oordeel probeer ik naar jou te kijken. Toch vraag ik me af wat jouw lot is, waardoor je steelt van een oude vrouw in een verpleeghuis te Zevenbergen.
Nog niet zo lang woont mijn moeder daar. In een kleine kamer, met niet zoveel spulletjes meer. Maar wel met nog wat sieraden.
Met een sleutel, of stond de deur van de kamer op een kier, of heeft mijn moeder de deur voor je geopend, ben jij snel naar binnen gegaan. Mijn moeder was misschien even naar het toilet, of aan het eten met haar medebewoners. Haar kledingkast heb je doorzocht en twee kettingen en een ring meegenomen. De ene ketting was van haar overleden echtgenoot, waar zijn trouwring in verwerkt was en de andere ketting was van haar overleden vriend. Ook heb je haar ring meegenomen, die ze van haar kinderen en kleinkinderen voor haar tachtigste verjaardag heeft gekregen.
Buiten het feit dat er emotionele waarde voor mijn moeder aan de sieraden zit, is zij ook het vertrouwen kwijt in haar ‘veilige’ omgeving. Ze is bang in haar thuis. Ze kan niet goed met spanningen omgaan, waardoor zij lichamelijk ziek wordt. Trillend probeert ze in slaap te komen. En ligt uiteindelijk de hele nacht wakker. Als een verslagen vogeltje.
Kennelijk is jouw nood zo hoog, en had jij in jouw gedachten geen andere keus.
Weet dat er altijd een keuze is. Dat er altijd mensen zijn om jou te helpen en dat het nooit te laat is.
Het zou je sieren en sterken, als je de spullen weer terug zou leggen. En ik hoop dat je kracht vindt om jouw problemen op een andere manier op te lossen.
Daar wens ik je heel veel sterkte bij.
Liefs, Nicole
Probeer altijd in de schaduw van iemand het licht te zien.
